Το επος του 1940 ...

Ο  Μάκος (Γεράσιμος) Καρτσακάλης

....ήταν μια βίαιη φορά προς τα εμπρός του λαού που είχε κάποτε ηττηθεί, όχι εξ αιτίας του, στη Μικρασία, και που τώρα θα έπαιρνε την εκδίκησή του. Έτσι το έβλεπα εγώ. Σαν άχτι μακροχρόνιο που έβγαινε και ξεθύμαινε. Δεν έπαιζε ρόλο που ο εχθρός ήταν διαφορετικός. Ο εχθρός ήτανε η Τυραννία, ήτανε η μορφή του Άδικου, που την είχαμε υποστεί κάτω από διαφορετικές μορφές επί αιώνες και είχε γίνει μοίρα μας. Ήταν η εξέγερση εναντίον της Μοίρας, χωρίς υπολογισμό ....

Με αυτά τα λόγια η ποιητική ματιά του  Οδυσσέα Ελύτη εξηγεί το μεγαλείο της αντίστασης του Ελληνικού λαού στις ισχυρές δυνάμεις των Ιταλών και Γερμανών φασιστών.Εξέγερση κατά του Άδικου. Εξέγερση κατά της Μοίρας.Παντού σε κάθε Ελληνική γωνιά ,μικροί μεγάλοι .Άνδρες και γυναίκες στο βαθμό που  ο καθενας μπορούσε, πολεμούσε Βέβαια πάντα θα υπάρχουν
Εφιάλτες , πάντα θα υπάρχουν προσκηνυμένοι και δοσίλογοι και πάντα η ιστορία θα κρατά στο ένα της χέρι τσουβάλι για να τσουβαλιάζει ότι λεκιάζει και ντροπιάζει το μεγαλείο των Αγώνων και των Αξιών και το άλλο με την παλάμη ανεστραμμένη να κρατά του αγωνιστές και του ήρωες ! 

Να κρατά τον Μάκο τον Καρτσακάλη που δεν βολεύονταν στον κάμπο και άρπαξε το ντουφέκι του ανέβηκε στο βουνό να συναντήσει τους συντρόφους του στο αγώνα κατά του κατακτητή και όταν κάποια μέρα πέρασε με το αντάρτικο από την Τσεκλίστα  οι χωριανοί έλεγαν με καμάρι
Ήταν κι ο Μάκος  μαζί τους!

Να κρατά τον Μίμη τον Πολίτη τον γενναίο Αρκάδα που  μετά το κολαστήριο της Μακρονήσου  εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Χρυσοβέργι

Τους αγωνιστές ς που ήταν πολλοί και  από διάφορα μετερίζια Μπορεί να μην ήταν στην πρώτη γραμμή, να ήταν στις εφεδρείες ,άλλα , όπως είπε και ο Άρης Βελουχιώτης στο Γοργοπόταμο,
οι εφεδρείες κερδίζουν τους αγώνες.

                                                                           Π.Ακρίδας